BEŞİNCİ OSMANLI ORDUSU KUMANDANI MAREŞAL LİMAN VON SANDERS
"Bir asker için mutluluk denen bir şey varsa, Türk'lerle omuz omuza savaşmaktır diyebilirim. Fakir insanlardı; buğday kırığından yapılmış çorba, en önemli yemekleriydi. Sağlıksız su içerlerdi; çamur barınaklarında yatarlardı; fakat en modern silah ve araçlarla donanmış düşmanlarına karşı aslanlar gibi savaşırlardı. Bu insanların kalplerinde sadece ve sadece ulvî bir vatan sevgisi vardır. Ölüme o nlar kadar gülümseyerek giden bir millet ferdi daha görmedim."

Lord Byron
"Şehitleri şehit yapan ölümleri değil, ölümlerinin sebebidir."

Müttefik Orduları Başkomutanı General Jean Hamilton
"...Evet, insan ruhunu yenmek oluyor. Dünyada hiçbir ordu bu kadar sürekli ayakta kalamaz. Sadece bugün mevzilerine 1800 şarapnel atıldı. Aylardan beri gece gündüz savaş gemilerimiz mevzilerini bombalıyor. Son derece hırpalanmış Türkleri koruyan Cenab-ı ALLAH'larından ayırmak için başka ne yapılabilir!..."

Üsteğmen Casey
"25 Nisan 1915 günü Conk Bayırı'nda Türkler ve birleşik kuvvetleri arasında korkunç siper savaşları oluyor. Siperler arasında 8-10 metre mesafe var. Süngü hücumundan sonra savaşa ara verildi. Askerler siperlerine çekildi. Yaralılar ve ölüler toplanıyor. İki siper arasında açıkta ağır yaralı ve bir bacağı kopmak üzere olan İngiliz yüzbaşısı avazı çıktığı kadar bağırıyor, ağlıyor, kurtarın diye yalvarıyordu. Ancak hiçbir siperden, kimse çıkıp yardım edemiyordu. Çünkü en küçük bir kıpırdanışta yüzlerce kurşun yağıyordu. Bu sırada akıl almaz bir olay oldu. Türk siperlerinden beyaz bir bayrak sallandı. Arkasından aslan yapılı bir Türk askeri, silahsız siperden çıktı. Hepimiz donup kaldık. Kimse nefes alamıyor, o na bakıyorduk. Asker yavaş adımlarla yürüyor, siperdekiler nişan almış bekliyordu. Asker yaralı İngiliz subayını okşar gibi yerden kucakladı, kolunu omzuna attı. Ve bizim siperlere doğru yürümeye başladı. Yaralıyı usulca yere bırakıp geldiği gibi kendi siperlerini döndü. Teşekkür bile edemedik. Savaş alanlarında günlerce bu kahraman Türk askerinin cesareti, güzelliği ve insan sevgisi konuşuldu.
Dünyanın en yürekli ve kahraman askeri Mehmetçiğe derin sevgi ve saygılar...

MEHMET MUSTAFA KEMAL ATATÜRK, ASİL TÜRK MİLLETİNE. TÜRK MİLLETİ DE  MEHMET MUSTAFA KEMAL ATATÜRK GİBİ  ASİL BİR ÖNDERE SAHİP EDİLMİŞTİ.

FAKAT BİLMELİYİZ Kİ  MEHMET MUSTAFA KEMAL ATATÜRK GİBİ ÖNDERLER 300 YILDA BİR YERYÜZÜNE GELİR…

“İZİNDEYİZ ATAM”

(İznimiz biter bitmez, ilkelerini ele alacağız.)

Sanırım.

Atatürk'ün İslam’a karşı ilgisiz kaldığını iddia eden bir takım hainler, hem bu eşsiz kahramanın hem de asil, Türk Milleti'nin kutsal inançlarına saygısızlık göstermektedirler. O, İslam’a hiçbir zaman kayıtsız kalmamış, Yalnız dinimizi kendi amaçlarına alet edenlere cephe almıştır.

Mehmet Mustafa Kemal Atatürk'ün 15 yıl yanında bulunan merhum Hafız Yaşar Okur, o nunla dini sohbetlere katılmış ve hatıralarını yayınlamıştır.

Kitabında Atatürk  ile ilgili yazdıkları şöyledir

Ramazanların Atam için çok büyük bir önemi vardır. Ramazan gelir gelmez ince saz heyeti Çankaya Köşküne girmezdi.

Kandil gecelerinde de saz çaldırmazdı. Sadece beni huzurlarına çağırır, Kuran’ı kerimden bazı sureler okuturlardı. Ben okurken gözleri bir noktaya takılır derin bir huşu içerisinde dinlerdi.

Ramazanlarda, bir ay süre ile Hacı Bayram’ı Veli ve Zincirlikuyu camilerinde, şehitlerimizin ruhuna Hatmi Şerif okumamı emrederlerdi.

Ramazan ayında, Atatürk'ün emirleriyle camilerde yapılan mukabelenin son sahifeleri cemaate Türkçe olarak izah ettirilirdi. Böylece halk dinlediği mukabelenin anlamını anlayabilirdi.

Sultanahmet Camisi'nde mevlit okunması emrini vermiş ve mevlit ilk kez radyodan da yayınlanmıştır. Kendisi de radyodan dinlemiş, çok mutlu olmuş ve bütün hafızları saraya davet etmiş, o nları tebrik etmiş ve ödüllendirmiştir.

Atatürk çok sevdiği Şükrü Naili Paşa'nın Edirne'de tören esnasında ölümü üzerine, mezarının başında Yasin Suresi'ni okutmakla kalmamış aynı gün akşamı sarayda aynı sureyi okutmuş ve gözleri yaşlı dinlemiştir.

Her yıl Çanakkale şehitlerimiz için mevlit okutulması gelenektir.ilk olarak 1932 yılında, Atatürk'ün emri ile Çanakkale'de Şehit Mehmet Çavuş anıtı önünde okunmuştur.

Atatürk, ömrünün son yıllarında da dinimizin Milletimiz tarafından iyi anlaşılması için pek çok gayret sarf etmiştir.  Diyanet İşleri Başkanlığı'nca, değerli din alimlerimiz den Elmalılı Hamdi Yazır'a görev verdirterek, 9 ciltlik ‘Hak Dini, Kuran Dili Türkçe Tefsir' kitabını Latin harfleri ile bastırarak müftülükler aracılığı ile milletimize dağıttırmıştır. Ayrıca, sunni Müslümanlarca, şeriat hukukunun Kuran'dan sonraki kaynağı kabul edilen 12 ciltlik Sahih’i Buhari'nin kitabını da müftülükler aracılığı ile milletimize dağıttırmıştır.

Atatürk Çanakkale savaşları sırasında, vatan için gözünü kırpmadan ölüme giden erlerimizin yüceliğini şöyle anlatmıştır:

Düşman mevzileri arasındaki mesafe 8 metreye kadar düşüyordu. Ne kadar imrendirici soğukkanlılık ve kadere inanarak düşman üzerine atılıyor; biliyor musunuz, öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor, ufak bir yılgınlık bile göstermiyor. Okumayı bilenler ellerinde Kuran’ı Kerim cennete

gitmeye hazırlanıyorlar, bilmeyenler Kelimeyi Şahadeti tekrarlayarak yürüyorlar. Bu Türk askerindeki ruh kuvvetini gösteren bir misaldir.

Müslümanlık nerde! Bizden geçmiş insanlık bile...
Adem aldatmaksa maksad, aldanan yok, nafile!
Kaç hakiki müslüman gördümse, hep makberdedir;
Müslümanlık, bilmem amma, galiba göklerdedir;
İstemem, dursun o payansız mefahir bir yana...
Gösterin ecdada az çok benziyen kan bana!
İsterim sizlerde görmek ırkınızdan yadigar,
Çok değil, ancak Necip evlada layık tek şiar.
Varsa şayet, söyleyin, bir parçacık insafınız:
Böyle kansız mıydı -haşa- kahraman ecdadınız?
Böyle düşmüş müydü herkes ayrılık sevdasına?
Benzeyip şirazesiz bir mushafın eczasına,
Hiç görülmüş müydü olsun kayd-i vahdet tarumar?
Böyle olmuş muydu millet canevinden rahnedar?
Böyle açlıktan boğazlar mıydı kardeş kardeşi?
Böyle adet miydi bi-perva, yemek insan leşi?
Irzımızdır çiğnenen, evladımızdır doğranan...
Hey sıkılmaz, ağlamazsan, bari gülmekten utan!...
"His" denen devletliden olsaydı halkın behresi:
Payitahtından bugün taşmazdı sarhoş naresi!

Kurd uzaklardan bakar, dalgın görürmüş merkebi.

Saldırırmış ansızın yaydan boşanmış ok gibi.
Lakin, aşk olsun ki, aldırmaz otlarmış eşek,
Sanki tavşanmış gelen, yahut kılıksız köstebek!
Kâr sayarmış bir tutam ot fazla olsun yutmayı...
Hasmı, derken, çullanırmış yutmadan son lokmayı!...
Bu hakikattir bu, şaşmaz, bildiğin usluba sok:
Halimiz merkeple kurdun aynı, asla farkı yok.
Burnumuzdan tuttu düşman; biz boğaz kaydındayız;
Bir bakın: hala mı hala ihtiras ardındayız!
Saygısızlık elverir... Bir parça olsun arlanın:
Vakti çoktan geldi, hem geçmektedir arlanmanın!
Davranın haykırmadan nakus-u izmihaliniz...
Öyle bir buhrana sapmıştır ki, zira, halimiz:
Zevke dalmak söyle dursun, vaktiniz yok mateme!
Davranın zira gülünç olduk bütün bir aleme,
Bekleşirken gökte yüz binlerce ervah, intikam;
Yerde kalmış, na'şa benzer kavm için durmak haram!...
Kahraman ecdadınızdan sizde bir kan yok mudur?
Yoksa, istikbalinizden korkulur, pek korkulur.

Mehmet Akif Ersoy

İnsanlar çoğu kez akılsız,mantıksız ve ben merkezli davranırlar;

Sen yine de o nları affet.

Eğer iyi niyetliysen ve insanlar seni bencillik ve gizli amaçlar gütmekle suçluyorsa;

Sen yine de iyi niyetli ol.

Eğer başarılıysan,sahte arkadaşlar ve gerçek düşmanlar kazanırsın;

Sen yine de başarmaya devam et.

Eğer dürüst ve açık yürekliysen,insanlar seni aldatabilir;

Sen yine de dürüst ve açık yürekli ol.

Senin yıllarca uğraşarak yaptığını,bir başkası bir gecede yok edebilir;

Sen yine de yapmaya devam et.

Eğer huzuru bulmuşsan ve mutluysan,seni kıskananlar olabilir;

Sen yine de mutlu ol.

Bugün yaptığın iyilikler yarın genellikle unutulur;

Sen yine de iyilik yap.

Dünya için elinden geleni yap,bu belki asla yeterli olmayabilir;

Ama sen yine de elinden geleni yap.

Gördün mü? Sonuçta her şey ALLAH ile senin aranda;

Hiçbir zaman o nlarla senin aranda olmamıştı zaten…

Mana itibarıyle "Allah'a teslimiyet" demek olan islamın nurundan rahatsız olanların nefsaniyet, enaniyet ve sadakatsizliği, o na gönülden inananların yanısıra bütün insanlığa da pahalıya mal olmuştur.

ıÜüİslam, insani ve cihanşumül bir kültürel altyapı için gerekli bütün yapıcı ve müsbet faktörleri taşıyan bir medeniyete sahiptir. FakatıÜü islam, bugün garip ve mazlum hale getirilmiştir.

ıÜüHırıstiyanlığın tam tersine, islamda, dinle bilim arasında hiçbir zaman çatışma yaşanmamış, bilakis, tarihte varolan çeşitli örneklerinden de kolayca anlaşılacağı gibi yüce islam dininin yetiştirdiği iman ve takva timsali nice insanlar, kendi çağlarının çeşitli bilim dallarında doruğa tırmanmış; ilmî incelemeler, insan hayatının tekamülü ve ferdi ve sosyal prensiplerin tanzimi gibi konularda asırlar boyu bütün insanlık aleminin öncülüğünü yapmışlardır. Müslümanların asırlar boyu çeşitli sahalarda insanlığın en önünde yürüyüp beşeriyete kılavuzluk edebilmiş olmasının ana nedeni, "beşikten mezara, Çin'de de olsa ilim öğrenme" sini salık veren dini inancı, yani din-i mübin-i islamdır. Bu yüce ve eşsiz din, ırkî, kavmî ve dinî taassupların esaretinde kıvranan çağa yepyeni bir ruh vermiş, yepyeni bir ivme  kazandırmış ve geçmiş çağların olumsuz dogmaları yerine birlik, beraberlik ve dayanışma anlayışını getirmiştir.

ıÜüÇeşitli Avrupa ülkeleri, dinî inanç ve milli değerlerinden kopmadan ve kendilerine has yapılarını koruyarak bugünkü gözkamaştırıcı medeni seviyeyi yakalamayı başarmıştır. Bir diğer örnek olan Japonya da, yine milli ve dînî değerlerini koruyarak ve kendine has sosyal ve kültürel bünyesini muhafaza ederek bu tekamül yolunu hızla katedip medeniyete doğru süratle yol almayı başardı ve gelişmiş ülkeler arasında, en ön saflarda yer almış oldu. Bu küçük ülke, ortaçağın geri kalmış ülkelerinden biri iken 60 yıl gibi kısa bir süreçte silkinmiş ve dünyanın en büyük medenî milletlerinden biri olmuştur. Japonya'nın bundan daha da önemli olan başarısı, teknolojide batı seviyesini yakalar ve hatta sık sık batıyı geride bırakırken, batı hayranlığına kapılmamış ve batı karşısında kendini yitirip salt batı hayranlığına soyunmuş olanların yakalandığı "batı çarpılmışlığı" hastalığına yakalanmamış olmasıdır. Japonya kalkınmış, ama kalkınırken körükörüne batı kültürünü benimsememiştir. Bilakis, atalarından bugüne getirdiği bütün örf ve geleneklerine sıkı sıkıya bağlı kalmış ve  inandığı din olan Şento Budizme bağlılığını sürdürmüştür. Kaldıki semavi din dahi değildir.

ULU ÖNDERİMİZ MUSTAFA KEMAL ATATÜRK'TE Devrimleriyle bize bu yolu işaret etmişti.

HIRISTİYAN DİN ADAMLARININ YARATTIĞI İNANÇ ZAFİYETİ

Hırıstiyanlık dini, birey ve toplumların sosyal, siyasi v.b. çeşitli konulardaki ihtiyaçlarını giderebilecek belli ve sağlam hüküm ve prensiplere sahip olmadığı ve bu konuda pek fakir ve yetersiz bulunduğundan,başlarda hırıstiyanlığın ruhbaniyet teşkilatı sosyal, siyasi, ve yönetim konularına karışmıyordu.

Altıncı yüzyıla kadar durum bu doğrultudaydı, ama Fransa kralı egemenliği altındaki toprakların bir kısmını 756'da Papa'ya bırakınca hırıstiyan din adamlarının saltanat ve egemenlik dönemi başlamış oldu. Kilisenin maddi durumu çok güçlü hale gelince ister istemez nüfuz sahaları, egemenlik ve iktidarı paylaşamama yüzünden hırıstiyan din adamlarıyla iktidar sahipleri arasında ciddi sürtüşme ve çatışmalar başgösterdi ve çok geçmeden Avrupa'da mutlak otoriteyi ele geçirebilmek için papalarla imparatorlar arasında savaşlar başladı...

Diğer taraftan hırıstiyan halk kiliseyi hz. İsa'nın ruhaniyetinin merkezi olarak gördüğünden var gücüyle kiliseyi desteklemedeydi, bu da her geçen gün kilisenin gücünü ve nüfuzunu artırıyordu. Böylece kilise çok geçmeden bütün Avrupa'nın rakipsiz tek otorite merkezi haline geldi ve Avrupa kilise tarafından idare edilir oldu.

Hırıstiyanlıkta kanlı mezhep çatışmaları başlayıncaya kadar her hırıstiyan şehre bir piskopos hükmetmedeydi; birkaç şehrin birleşmesiyle oluşan eyaleti ise "halife" yönetiyordu. Hırıstiyanlık dünyasının en tepesinde bulunan "papa" mutlak otoriteydi ve başpiskoposlarla halifeleri tayin veya azletme yetkisini taşıyordu. Çok geçmeden Konstantin halifeleri papadan ayrılarak bağımsız bir patrikhane oluşturmaya karar verdiler.

Papayla Konstantin -Bizans- halifeleri arasında defalarca başgösteren şiddetli çatışma ve nizalardan sonra 1052'de bu iki grup tamamen birbirinden ayrıldı ve hırıstiyanlık ikiye bölünmüş oldu: Doğu Avrupa Konstantin'e, yani Bizans'a bağlandı ve bu bölgenin hırıstiyanları "Ortodoks" adını aldı, Polonya'dan başlayıp İspanya'ya kadar uzanan bölge ise Papaya bağlılığını sürdürdü ve bu gruptakilere de "Katolik" denildi.

16. yy'ın başlarında Avrupa'da "Protestanlık" mezhebi çıktı ortaya, bu mezhebin kurucusu olan "Luter" le o na inananlar, papanın cennet satma ve günah çıkarma gibi uygulamalarına şiddetle karşı çıktı, Protestanlar kiliseyi temizlemek ve gömüldüğü kusur ve ahlaksızlık batağından kurtarmak istiyorlardı.

Luter'in Papaya karşı ayaklanması ve papazlık prensiplerini geçersiz ve bâtıl ilan etmesi Avrupa'da epey taraftar kazandı ve böylece basit bir din olan hırıstiyanlık birdiğerine zıt olan üç kola ayrılmış oldu.

Katolik Avrupa'da Papa'nın mutlak otoritesine rağmen 12. ve 13. yy'da hırıstiyanlar arasında bid'atler artmaya başladı; Papa'nın sapma olarak gördüğü inanç ve düşüncelerin ortaya çıkıp giderek yayılmaya başlaması, başta bizzat papa olmak üzere bütün Katolikleri tedirgin ediyordu. Bu tür mezhep ve inançları önlemek amacıyla 1215'te papa'nın özel bir emriyle Fransa, İtalya, İspanya, Almanya , Polonya ve diğer hırıstiyan ülkelerin bütün şehirlerinde "engizisyon mahkemeleri" kuruldu. Papa'nın görüşlerine aykırı fikir ve inanç taşıyanlar bu mahkemelerde yargılandı.

Bu lanet olası mahkeme ve teşkilat, korkunç gücü ve nüfuzuyla harekete geçip düşünce ve inanç hürriyetini silindir gibi ezdi , kamuoyu tamamen sindirilmiş, korkunç bir karmaşa ve panik ortamı oluşturulmuştu. Kilisenin inançlarına aykırı fikir ve inancı olduğu zannedilen insanlara akıl almaz cehennemi işkenceler uygulanıyor, darağaçları ve giyotinler ard arda can alıyordu. Hatta bazen ölüler bile yargılanıyor, çürümüş kemikler mahkemeye çıkarılıyordu. Will Dorant" Medeniyet Tarihi" adlı eserinde şöyle yazıyor.

"Engizisyon mahkemelerinin özel bir işleyiş ve yargı usulü vardı. Bir şehirde engizisyon mahkemesi kurulmadan önce kiliselerden bütün halka "iman" çağrısında bulunulur ve bilip tanıdıkları dinsiz, kafir ve bid'atçileri kiliseye tanıtmaları istenir, insanlar en yakın akrabalarını, arkadaş ve komşularını ihbar edip ispiyonlamaya teşvik edilirdi.

İspiyoncuların kimliğinin gizli tutulacağı ve kilisenin himayesi altına alınacağı taahhüd edilir, bir suçlu veya zanlıyı bilip de haber vermeyen veya o nu koruyanlar da dinsizlikle suçlanıp en ağır cezalara çarptırılırdı.

Ölüler bile dinsizlikle suçlanabiliyor, bu durumda ceset veya kemikleri mezardan çıkarılarak özel bir törenle engizisyon mahkemelerinde yargılanıyor, mal varlıklarına el konuluyor, mirasçıları mirastan mahrum bırakılıyor, bir ölünün dinsiz olduğunu ihbar edip şehadette bulunanlar o ölünün mal varlığının yüzde 30 ila 50'sine sahip oluyordu.

Çeşitli zaman ve mekanlarda uygulanan işkence ve verilen ceza usulleri de farklı ve vahşiceydi. Bazen suçluyu elleri arkadan bağlı olarak asıyor, bazen kıpırdayamayacak şekilde bağladıktan sonra boğazına su damlatarak boğuyor, kimi zamanda ellerini, kollarını ve ayaklarını sıkıca bağlayıp asarak ipin kemiklerine kadar işlemesini sağlıyorlardı.

Kilise bütün Avrupa'da tek otorite haline gelmişti artık. Almanya ve Fransa'da 10'dan fazla kral ve aristokrat tekfire uğradı, bu yüzden kimileri tahttan devrildi, kimileri de tövbelerini ilan etmek zorunda kaldılar. Almanya imparatoru dördüncü Henry, Papa'nın fermanını ciddiye almadığı için papa 7. Gregor tarafından 1075'te tekfire uğrayarak imparatorluktan azledildi. Henry , tövbecilerin giysisini giyerek papaya gitti, papa o nu üç gün beklettikten sona huzuruna çıkarıp tevbesini kabul etti.

1140'da da kral 7. Lui, Papa ikinci İnocente'nin tekfirine uğradı, 1205'te İngiltere kralı Jan'la Papa 3. İnocente arasında anlaşmazlık çıktı, kral Jan papazlara saldırdı ve Papa o nu tekfir etti. Çok geçmeden Jan şu fermanı çıkardı:" "Gaipten bir ses gelerek İngiltere ve İrlanda'nın bize hz. İsa'yla  onun havarileri ve velinimetimiz papa İnocente'yle o nun Katolik haleflerinin emaneti olduğunu bildirdi. Bu nedenle bundan böyle sözkonusu ülkeleri papayla mukaddes pederler adına ve o nların vekili olarak idare edeceğiz. Rum papazlarına her yıl iki taksitte olmak üzere , bin İngiliz gümüş lirası ödemeye karar vermiş bulunuyoruz. Biz veya bizden sonra gelecek olanlardan biri bu elyazı fermanına muhalefet edecek olursa egemenlik hakkını yitirmiş olacak ve tahttan indirilecektir.

Marsel Kash şöyle yazıyor: "Ortaçağın bu zaman diliminde tam 5 milyon insan sırf papa gibi düşünmediği ve o nunla aynı fikirleri paylaşmadığı için ya idam edildi, ya ölünceye kadar yeraltındaki karanlık ve havasız zindanlarda tutuldular. 1481-1499 yılları arasında yani 18 yıl zarfında engizisyon mahkemelerinin emriyle 1020 kişi diri diri yakıldı, 6860 kişi lime lime edildi ve 97023 kişi işkenceyle öldürüldü.

Keza, Ortaçağ Avrupa'sında 350 bini aşkın bilimadamı engizisyon mahkemeleri tarafından diri diri yakıldı. Ünlü Fransız yazar ve Şair Victor Hugo, kilise yetkilileriyle engizisyon mahkemelerini şöyle eleştirir: Kilisenin tarihteki yaşam seyri, insanoğlunun ilerlemesinde etkili olmayıp tarih sayfalarının gerisinde yeralmıştır. Kilise, sırf, yıldızların bulundukları noktadan yere düşmeyeceklerini söylediği için Pornili'yi kırbaçlayan; bu dünyadan başka daha nice sayıya gelmez dünyalar olduğunu söyleyip varlık aleminin sırlarını ima yoluyla anlatmaya çalıştığı için Campland'ı 27 kez hapis ve işkenceye mahkum eden ,  kanın damarlarda hareket halinde olduğunu ve hareketsiz kanın, damarların ölümü anlamına geldiğini ispatladığı için Harwey'e işkence eden, Tevrat'la İncil'dekinin aksine, yeryüzünün dönmekte olduğunu söylediği için Galile'yi hapse tıktıran. Kilise zihniyeti Saint Poul'un Tevrat'la İncil'de varlığına hiç değinmediği bir beldeyi bulup ortaya çıkardığı için Kristof Colomb'u zindana atmıştır. Çünkü kilise nazarında yeryüzünün döndüğünü ve gökyüzü kanunlarını keşfetmek dinsizliktir, daha önce adından bahsedilmeyen yeni bir beldeyi keşfetmek imansızlıktır ve açıkça kiliseye savaş açmak demektir!.. Din kuralları adına Monti'yi, din ve ahlak adına Muller'i tekfir edende yine bu anlayıştır.

Kilise, müslümanlara karşı da bu güç ve nüfuzunu kullandı ve Beytulmukaddesi kurtarma bahanesiyle haçlı seferleri düzenleyip vahşi katliamlarda bulundu; yaklaşık olarak 1060 yılında başlayıp 1270'e kadar süren haçlı seferleri 8 büyük savaştan sonra ardında bir kan gölü bırakarak son buldu.

Papayla diğer hırıstiyan dinadamlarının kin, nefret ve cahilane taassupları bu savaşları tetikleyen ana neden olmuştur. Akla gelmedik Bizans oyunlarıyla Avrupa halkını müslümanlara karşı kışkırttılar. Haçlı savaşları başlamadan önce Papa 2. Urbin, önde gelen papazlarla piskoposların da katıldığı bir kongrede bütün islam alemine karşı savaş ilan etti, bütün papazlarla piskoposları, hırıstiyan halkı müslümanlara karşı tahrik etmekle görevlendirdi, kendisi de Fransa'da bütün çevresini savaş için kışkırttı.

Bir milyonu aşkın askerden oluşan ilk büyük haçlı ordusu, Beytulmukaddes'i ele geçirmek amacıyla harekete geçti. Bütün bir Avrupa'nın Asya'ya doğru sel gibi akması demek olan bu barbarlar ordusu önlerine çıkan heryeri ateşe verdi, yakıp yıktı, eline geçirdiği herşeyi yağmaladı, kadın-çocuk demeden rastladığı herkesi vahşice kılıçtan geçirdi,  asker-sivil, kadın-erkek, genç -ihtiyar, ayrımı yapmadan tam üç yıl boyunca bu barbarlar sürüsü oluk gibi kan akıttıktan sonra Beytulmukaddes'i ele geçirdi...Bu sırada, başlangıçtaki bir milyon haçlıdan sadece 20 bini kalmıştı. Hırıstiyan dünyası iç savaşlar, veba vb. salgın hastalıklar, yolları üzerindeki müslüman ve diğer kabile ve aşiretlerin direnişi sonucu bir milyondan fazla ölü vererek Beytulmukaddes'e girmiştir.

Hırıstiyanlık adına bu vahşiler sürüsünün işlediği canilikleri, bizzat ünlü Fransız tarihçi Gustav Lubon bir kitabında şöyle anlatmıştır.

"Haçlı askerlerinin bu savaşlar boyunca sergilediği inanılmaz vahşilik, cinayet ve katliamlar, o nları yeryüzünün en sefil, en aşağılık ve en cani mahlukları olarak tarihe kaydetmiştir. Bu caniler güruhunun kendi dinlerinden olanlarla düşmanlarına karşı tavırları aynıydı; asker, sivil, çiftçi, kadın, erkek ve çocuk o nlar için farksızdı, kim olursa olsun gözlerini kırpmadan öldürüyor, ellerine geçen herşeyi tam bir eşkıyalıkla yağmalayıp talan ediyor, her tarafı yakıp yıkmaktan zevk alıyorlardı.

Hırıstiyanların haçlı savaşları boyunca müslümanlara reva gördükleri ve ortaçağ engizisyonlarının bilimadamlarıyla düşünürlere Avrupa'da yaptıklarının küçük örnekleridir bunlar.

Engizisyon mahkemelerinin bu inanılmaz baskı, işkence ve cinayetleri, sonunda Avrupa'nın düşünür ve bilimadamlarını galeyana getirdi, zulüm ve işkence cenderesinden kurtulabilmek için kiliseye karşı yoğun bir savaş başlattılar.

Kiliseyle bilim adamları arasındaki bu mücadele giderek şiddetlendi; kilisenin bilim adamlarıyla düşünürlere uyguladığı bütün baskı, yıldırma ve yoğun sansüre rağmen pozitif bilimlerde günden güne yeni ilerlemeler kaydedildi. ve sonunda kilise iktidarı geri adım atmak zorunda kaldı. Böylece meydan bilim adamlarıyla , hür düşünce sahiplerine kaldı.

Hırıstiyan papazların masum halka uyguladığı bu yüzkızartıcı mantıksız şiddet ve barbarca baskılar birçok bilim adamının din ve dindarlıktan büsbütün soğumasına ve bütün dinleri inkar edip "dinin cehalet ve evhamdan yana ve bilimle düşünceye karşı olduğu" zannına kapılmasına sebep oldu.

Böylece, olan oldu ve o nca yüz kızartıcı cinayetle o nca fâcia; engizisyon mahkemelerinin din adına işlediği o nca yozluk ve gaddarlık bütün semavi dinlerin temeline çok ağır bir darbe indirmiş oldu ve neticede dinler hakkında yeterince mütalaa ve bilgisi bulunmayan kimselerde bütün dinlere karşı yoğun bir nefret veya dindarlığa karşı da tam bir kötümserlik oluştu.

Bütün Hıristiyan alemi din adamları, Peygamberimiz hz Muhammed'i  ve kutsal kitabımız Kuran'ı tanımadıklarını beyan ettikleri halde, basiretsiz birkaç kendini bilmez yöneticimizin, dinler arası diyalog zırvalığından cesaret alarak, ortalığa kendi dinlerinden ayetlerde döktürmeye başladılar. bana bakın saksağanlar inanmadığınız İslam ile yaptığınız diyaloğa , sağır kargalar bile gülüyor.

BENİM GÖZÜMDE İSRAİL

Nazi Almanya’sındaki Yahudilerin baskı ve işkence politikasına maruz kaldıkları konusu, Nazilerin iktidara geldikleri 1933 yılından itibaren Batı'daki yayın organlarında işlenmeye başlamıştı. Medyayı bu konuda besleyen en önemli kaynak ise birer sivil toplum örgütü niteliğindeki Yahudi kuruluşlarıydı. Nazilerin Yahudilere karşı toplama kamplarında sistemli bir "soykırım" yürüttüğü yönündeki iddialar ise, 1942 yılında yoğunluk kazandı. Bu iddiaları dile getirenler Dünya Siyonist Örgütü ve o nun Batılı ülkelerin hemen hepsinde kurulmuş olan kollarıydı. Örneğin Yahudilerin Nazi toplama kamplarında "sabun" haline getirildiklerine dair ithamlar, ilk kez Amerika'daki Siyonist hareketin lideri ve Amerikan Yahudi Kongresi'nin (AJC) başkanı olan Stephen Wise tarafından duyuruldu. Wise, 1942 yılında resmi bir açıklama yaparak, "yahudi cesetlerinin Almanlar tarafından sabun, yağ ve gübreye dönüştürüldüğünü" iddia etti. Gaz odaları iddiaları da yine aynı dönemde resmi siyonist kuruluşların temsilcileri tarafından duyuruldu.

Bu iddiaların genel medya tarafından desteklenmesinin ise iki nedeni vardı: Birinci neden, Yahudi sermayeli yayın organlarının bu konuya gösterdikleri özel ilgiydi. İkinci ve daha önemli olan neden ise, bu haberlerin Batılı ülkelerin savaş halinde oldukları Nazi Almanya’sına karşı kullanabilecek iyi bir karşı-propaganda malzemesi oluşuydu. ABD yönetimi bu propagandayı çok gerekli buluyordu; çünkü "kendi çocuklarımızı neden Avrupa'da savaşmaya gönderdik" diye düşünen geniş halk kitlelerini savaşın gerekliliğine ikna etmek için, "gaz odalarında öldürülüp sabun yapılan" masum insanları kurtarmak kadar iyi bir gerekçe bulunamazdı. Nitekim Almanlar hakkında buna benzer gerçek dışı bazı vahşet hikayeleri, I. Dünya Savaşı sırasında da Amerikan kamuoyunu ülkelerinin savaşa girmesine ikna etmek için üretilmişti. Savaş yıllarında bu şekilde üretilen Soykırım söylentileri, Nazi toplama kamplarının Amerikan, İngiliz ya da Sovyet birlikleri tarafından 1945 yılı içinde ele geçirilmesiyle birlikte iyice güçlendi. Çünkü müttefik orduları bazı kamplarda, özellikle Doğu Polonya'daki Belsen' de binlerce yahudi tutuklunun korkunç durumdaki cesetleriyle karsılaşmışlardı. Bunların fotoğraf ve filmleri dünya medyasında yayınlandı. Bu cesetler soykırımın açık birer delili sayıldılar. Oysa söz konusu cesetlerin ölüm nedeni Nazilerin her türlü önleme rağmen bir türlü başa çıkamadıkları tifüs salgını ve savaşın son aylarında Alman nakliye sisteminin çökmesi nedeniyle bazı kamplarda, özellikle Doğu Polonya'daki büyük kamplarda baş gösteren açlıktı. Buna karşılık, daha Batı'da yer alan kamplardaki Yahudi tutukluların gayet sıhhatli ve psikolojik yönden de rahat bir durumda olduğu gözlenebiliyordu.

İTHAM EDİLEN ÜLKE FARKLI, FAKAT SENARYO AYNI

Soykırım efsanesini "adli" bir anlamda tarihsel literatüre geçiren en önemli gelişme ise, 1946 yılında Nazi savaş suçlularını yargılamak için düzenlenen Nuremberg Mahkemesi oldu. Bu mahkemede bazı "tanık"lar kürsüye çıkarıldılar ve toplama kamplarındaki yahudi tutukluların gaz odalarında sistemli bir biçimde imha edildiğini anlattılar. Bu verileri değerlendiren mahkeme, "6 milyon Yahudi’nin Nazi toplama kamplarında imha edildiğini, bunların dört milyonunun özel üretilmiş imha araçlarıyla katledildiğini" kabul etti. Bu mahkemede delil olarak sunulan malzeme ve ifadeler, Soykırım literatür,ünün hala en büyük dayanağıdır.

Ancak mahkeme gerçekte pek dürüst ve tarafsız bir ortamda yapılmamıştı. Nazi Almanya’sını yenilgiye uğratmış olan müttefikler-ABD, SSCB, İngiltere ve Fransa-Nazi rejimini ne kadar korkunç ve acımasız gösterebilirlerse, kendi tezlerini o kadar iyi savunacaklarını düşünüyorlardı. Bu nedenle Siyonistlerin savaş sırasında ürettikleri tüm Soykırım hikayeleri mahkeme tarafından ciddiye alındı ve hepsi kabul edildi.

Yahudi kuruluşları tarafından mahkemeye getirilen "görgü tanıkları", toplama kamplarında şahit oldukları gaz odası manzaralarını anlattılar. Bu şahitlerin verdikleri ifadelerin çok büyük bölümünün gerçeklerle uyuşmadığı bugün biliniyor. Örneğin mahkemeye çıkarılan ve Dachau toplama kampından kurtuldukları söylenen pek çok tutuklu bu kamptaki gaz odaları hakkında detaylı ifadeler vermişlerdi. Oysa Dachau'da "gaz odası" olarak gösterilebilecek tek bir bina dahi olmadığı için, Soykırım literatürünün savunucuları ilerleyen yıllarda bu iddiayı geri almak zorunda kaldılar. Bugün Dachau'da gaz odası olduğunu savunan hiç kimse yoktur.

Diğer toplama kamplarındaki sözde gaz odaları ile ilgili ifadelerin çoğu da çelişkiliydi. Bazıları gerçekleşmeleri bilimsel yönden imkansız hikayelerdi.

Nuremberg Mahkemesi'ne şahit olarak çıkarılan en önemli kişi ise Auschwitz toplama kampının kumandanı Rudolf Hoss"tü. Hoss, çok önemliydi, çünkü mahkemeye çıkarılan şahitlerin ezici çoğunluğunun aksine bir Yahudi değil, bir Nazi subayıydı. Hem de Auschwitz'de iki yıldan uzun bir süre en üst düzey yetkili olmuştu. Hoss "itiraflarında", Auschwitz'in içinde "Wolzek" adı verilen özel bir imha kampı olduğunu, kendi komutası altında burada 2.5 milyon yahudi’nin öldürüldüğünü söyledi. Ama "Wolzek" diye bir yer hiç bir zaman bulunamadı, dahası Auschwitz'de 2.5 milyon Yahudi,nin öldüğü iddiası da bir süre sonra Yahudi tarihçileri tarafından geri alındı. Rakam önce 1.25 milyona, en son olarak da Yahudi tarihçi Jean Claude Pressac tarafından 775 bine düşürüldü.

Peki Hoss neden yalan ifade vermişti? Basit; Hoss'ü sorgulayan İngiliz gizli servisi, o na ağır bir işkence yapmış, dahası ailesini ve çocuklarını öldürmekle tehdit etmişlerdi!... Bu, bugün ispatlanmış tarihsel bir gerçektir. Hoss bu durumda kendisini ve ailesini kurtarmak için her şeyi imzalayabilirdi, nitekim öyle yaptı.

Soykırım hikayesi Nuremberg mahkemesine dayanarak hızla büyüdü. Yahudi tarihçiler mahkeme tutanaklarından alıntılar yaparak kitaplar yazdılar. Başka tarihçiler bu kitaplardan alıntılar yaparak yeni kitaplar yazdılar. İlerleyen yıllarda yeni bazı "soykırım şahitleri" çıktı ve bunlar yazdıkları kitaplarla Nuremberg'teki verilmiş olan ancak sonradan "sırıtan" bazı ifadelerin yerlerine yenilerini koymaya çalıştılar. İsrail'de özel bir Soykırım Araştırmaları Merkezi kuruldu. Dünya kamuoyunun soykırımı kesin bir tarihsel gerçek sanmasının en önemli nedeni ise, Hollywood'un Yahudi sermayeli film şirketleri ve Yahudi yönetmenleri tarafından çevrilen 100'e yakın Soykırım filmi oldu.