5 Ekim: Bugün var edildim. Buradayim. Varim. Müthis bir duygu bu. Var oldugumu henüz annem ve babam bilmiyor.
 
Bir elma çekirdeginden bile küçügüm. Ama ne de olsa, ben benim. Varim ya! Bu bana yetiyor. Henüz bedenim belli belirsiz, yüzüm yok ama, varligimi ve benligimi hissedebiliyorum. Bir kiz olacagim ve baharda çiçekleri sevecegim

19 Ekim  (14.gün) : Biraz büyüdüm. Kimildamam mümkün degil. Annem henüz farkinda degil ama 0nun kaniyla besleniyorum. Kalbini dolasip gelen simsicak kan bana geliyor. Beni sevecek bir kalbin kipirtilarini simdiden hissediyorum. Annem beni çok sevecek. Annem için güzel bir sürpriz olacagim.

23 Ekim (18.gün): Hiç göremedigim bir el agzimi biçimlendirmeye basladi. Dudaklarimda 0nun dokunusunu hissediyorum. Bu "el"in dokundugu yerler dudagim damagim oluyor. Düsünün bir yil sonra bu elin dokundugu yerde tebessümler açacak, gülecegim. Dudagimdan ve dilimden sözler dökülecek. Herhalde önce "Anne!" diyecegim. Anne duyuyor musun beni? Seninle konusacagim. Sana gülecegim. Kimilerine göre hâlâ daha var degilmisim... Nasil olur? Varim ve gülücükler sunacak dudaklarim da olmak üzere ya... Hem sonra bir ekmek kirintisi ne kadar küçük olursa olsun yine ekmektir. Öyle degil mi annecigim? Ah bir konusabilsem!

27 Ekim (22.gün): Bugün pek mutluyum. İçimde tatli bir kipirti basladi. Artik bir kalbim var. Kalbim atmaya basladi. Hayatim boyunca böyle atip duracak. Sevgilerle dolduracagim kalbimi. Tipki anneminki gibi... Annem bedeninde iki kalbin birden atmaya basladigini bilseydi ne kadar sevinirdi! Duyuyor musun anne?

2 Kasim (28.gün): Her gün biraz daha büyüyorum. Kollarim ve bacaklarim da biçimlenmeye basladi. Hele bir büyüsün kollarim bak nasil kucaklayacagim seni annecigim. Su ayaklarim da tamamlansin da, beraber çiçekli bahçemizde yürürüz. Belki birlikte okula gideriz.

12 Kasim (38.gün): Ah evet... Bunlar, bunlar ne kadar sevimli ve küçük seyler. Aman Allah im parmaklarim da çikmaya basladi. Bunlarla çiçek toplayacagim, annemin elini tutacagim, kalem tutacagim. Belki de güzel bir siir yazacagim. Annecigim, orada misin? Ellerimi ellerinin arasina koymak için sabirsizlaniyorum.

20 Kasim (46.gün): Oh, nihayet.. Annem doktora gitti. Burada oldugumu ögrendi.. Yasasin! Doktor teyze özel bir cihazla gördü beni. Ultrason diyorlarmis. Resmimi bile çekti. Sevinmiyor musun annecigim? Seneye kalmaz kollarinin arasinda olacagim...

25 Kasim (51.gün): Artik babam da burada oldugumu biliyor. Fakat henüz kiz oldugumun farkinda degiller. 0nlara sürpriz yapacagim..
 
10 Aralik (66.gün): Bugün yüzüm tamamlandi. Artik iki güzel gözüm, bir küçük burnum, dudaklarim ve yanagim var... Anneme benziyorum Kayıt tarihi : 9.04.2007 - Toplam yorum : 0

Sabah jimnastigimizi yapmak için "Çalistir" komutuna tiklamak yetse...

* Isten güçten bunaldigimizda ESC'ye basarak herseyden kaçabilsek, biraz rahatladiktan sonra "Herhangi bir tusa basarak" geri dönebilsek...

* "EKLE/KALDIR"a girerek görmek istedigimiz herkesi hayatimiza dahil etsek, sevmedigimiz insanlari sonsuza kadar hayatimizdan çikarabilsek...

* Kafamizda binbir gürültü ugultu bizi allak bullak ettiginde hoparlörlerimizi kapatabilsek...

* Görünüsümüzde degisiklik yapmak istedigimiz zaman,"Görünüm Ayarlari"ndan istedigimiz renkleri, inceligi,büyüklügü, uzunlugu seçebilsek...

* Esyalarimizi kaybettigimizde "BUL" komutuna
tiklayarak evin her tarafini arayiversek..

* Ev isleri için de bir tiklamayla "YARDIM"a
ulasabilsek.. .

* Sigorta yaptirmaya ihtiyacimiz olmasa, kendi
kendimizin Backup'ini alabilsek ve yaralandigimizda hasar gören yerlerimizi yenileyebilsek...

ÇOK GÜSEL OLUR DU DEĞİL Mİ ?  :)))

İçimdeki umut çiçeklerine su vermiyorum artık!

Artık bıraktım seni
beklemeyi...Gelmeyeceksin anladım artık!Şimdi tek çabam bıraktığın
kesiği yaraya çevirebilmek...Biliyorum asla eskisi gibi olmayacak;
o yara hiç iyileşmeyecek...Ama belki diyorum kabuk bağlar,bu acı yerini
sızlamaya bırakır....

Şimdi seni silmek için kötü anılara ihtiyacım var.Ama bizim yok ki öyle
anılarımız.Biz hep mutluyduk seninle,çünkü beraberdik her zaman....
Ne olursa olsun ayıramamıştı bizi hiç birşey...Şimdi ne oldu da bu hale
geldik??anlamıyorum....

Düşünüyorum şimdilerde acaba bitti dememle mi bitti diye...ama ilk
değildi ki bu!Biz çok denemiştik bitirmeyi,ben sana çok git demiştim..
ama böyle dönüşümsüz gitmemiştin hiç!dayanamazdık ayrılığa..Şimdi ne
oldu da bu kadar kolay vazgeçtin benden,nasıl geçtin sevgimizden....

Benim bitti demem mi yoksa senin başkalarına gitmen mi daha yanlış
bilmiyorum...çözemiyorum ve korkuyorum..Ya seni çok üzerlerse!ya benim
kıyamadığım kalbini kırarlarsa diye....

Ama yine de dileğim kapını hep mutluluk çalsın..CANIMI YAKSA DA
SENSİZLİK,,BAŞKALARIYLA OLMAN DELİRTSE DE BENİ....MUTLU OL DA
KİMİNLE OLURSAN OL SEVDİĞİM.......

-SORU: Doğum tarihiniz nedir?
CEVAP: 15 Temmuz
SORU: Hangi yıl?
CEVAP: Her yıl

***

SORU: Hastalığınız hafızanızı etkiliyor mu?
CEVAP: Evet
SORU: Peki ne şekilde etkiliyor?
CEVAP: Olayları unutuyorum.
SORU: Bize unuttuğunuz bir şeyi örnek olarak verebilir misiniz?

***

SORU: Sizinle yaşayan oğlunuz kaç yaşında?
CEVAP: Ya 38 ya da 35. Hangisi olduğunu hatırlamıyorum.
SORU: Ne kadardır sizinle yaşıyor?
CEVAP: 45 yıldır…

***

SORU: Kocanız uyandığı zaman, size söylediği ilk şey neydi?
CEVAP: Bana ‘Neredeyim ben, Canan?’ dedi.
SORU: Peki bu niçin canınızı sıktı?
CEVAP: Çünkü benim adım Suzan…

***

SORU: Korna çaldınız mı?
CEVAP: Kazadan sonra mı?
SORU: Kazadan önce.
CEVAP: Tabii; 10 yıl boyunca…

***

SORU: Kadının üç çocuğu vardı değil mi?
CEVAP: Evet.
SORU: Kaçı erkekti?
CEVAP: Hiçbiri.
SORU: Hiç kız çocuğu var mıydı?

***

SORU: Saldırganı tarif eder misiniz?
CEVAP: Orta boyluydu, sakalı vardı.
SORU: Kadın mıydı, erkek miydi?

***
SORU: Merdivenlerin bodrum katına indiğini söylediniz.
CEVAP: Evet.
SORU: Aynı merdivenler yukarı çıkıyor muydu?

***

SORU: İlk evliliğiniz nasıl sona erdi?
CEVAP: Ölümle.
SORU: Ölen kimdi?

***

SORU: Vücudu incelediğiniz zamanı hatırlıyor musunuz?
CEVAP: Otopsi 18.30 da başladı.
SORU: Adam ölüydü değil mi?
CEVAP: Yok, oturmuş, neden üzerinde otopsi yaptığımı merak ediyordu

 GERÇEK BİR ÖYKÜ

Kaba saba, soluk, yıpranmış giysiler içindeki yaşlı çift, Boston treninden inip
utangaç bir tavırla rektör'ün bürosundan içeri girer girmez, sekreter masasından
fırlayarak önlerini kesti... Öyle ya, bunlar gibi ne idüğü belirsiz taşralıların
Harvard gibi üniversitede ne işleri olabilirdi?

Adam, yavaşça rektörü görmek istediklerini söyledi. İşte bu imkansızdı..
Rektörün o gün 0nlara ayıracak saniyesi yoktu..
Yaşlı kadın, çekingen bir tavırla; "Bekleriz" diye mırıldandı...
Nasıl olsa bir süre sonra sıkılıp gideceklerdi.. Sekreter sesini çıkarmadan
masasına döndü.. Saatler geçti, yaşlı çift pes etmedi.. Sonunda sekreter,
dayanamayarak yerinden kalktı. "Sadece birkaç dakika görüşseniz, yoksa
gidecekleri yok" diyerek rektörü iknaya çalıştı. Anlaşılan çare yoktu..

Genç rektör, isteksiz bir biçimde kapıyı açtı. Sekreterin anlattığı tablo içini
bulandırmıştı. Zaten taşralılardan, kaba saba köylülerden nefret ederdi.
Onun gibi bir adamın ofisine gelmeye cesaret etmek, olacak şey miydi bu?
Suratı asılmış, sinirleri gerilmişti.

Yaşlı kadın hemen söze başladı. Harvard'da okuyan oğullarını bir yıl önce
bir kazada kabetmişlerdi. Oğulları, burada öyle mutlu olmuştu ki, 0nun
anısına okul sınırları içinde bir yere, bir anıt dikmek istiyorlardı.

Rektör, bu dokunaklı öyküden duygulanmak yerine öfkelendi. "Madam"
dedi, sert bir sesle, "Biz Harvard'da okuyan ve sonra ölen herkes için
bir anıt dikecek olsak, burası mezarlığa döner..."

"Hayır, hayır" diyerek haykırdı yaşlı kadın.. "Anıt değil... Belki, Harvard'a
bir bina yaptırabiliriz". Rektör, yıpranmış giysilere nefret dolu bir nazar
fırlatarak, "Bina mı?" diyerek tekrarladı, "Siz bir binanın kaça mal olduğunu
biliyor musunuz? Sadece son yaptığımız bölüm yedi buçuk milyon dolardan
fazlasına çıktı..."

Tartışmayı noktaladığını düşünüyordu. Artık bu ihtiyar bunaklardan
kurtulabilirdi.. Yaşlı kadın, sessizce kocasına döndü: "Üniversite
inşaatına başlamak için gereken para bu muymuş? Peki, biz niçin
kendi üniversitemizi kurmuyoruz, o halde?"

Rektör'ün yüzü karmakarışıktı.. Yaşlı adam başıyla 0nayladı.
Bay ve bayan Leland Stanford dışarı çıktılar. Doğu California'ya,
Palo Alto'ya geldiler. Ve Harvard'ın artık umursamadığı oğulları için
onun adını ebediyyen yaşatacak üniversiteyi kurdular.

Amerika'nın en önemli üniversitelerinden birini STANFORD'u.


=========

Ayağınıza kadar gelip, sizinle görüşmek isteyen insanlara
yaklaşmadan önce bir kez daha düşünmeniz dileğiyle...

New Yorktan Los Angelese giden bir uçakta cingöz bir avukat ile aptal sarışın görünüşlü bir hanım yanyana oturuyorlar.Avukat hem hanımla yakınlaşmak hem de hoşça vakit geçirmek için bir oyun teklif ediyor.Kabul görünce oyunu anlatıyor:

-Size bir soru soracağım, cevabı bilemezseniz bana $5 vereceksiniz.Sonra siz soracaksınız bilmezsem ben size $50 vereceğim.

İlk soruyu soruyor:

-Ay ile Dünya arasındaki uzaklık ne kadardır?

Kadın tek söz söylemeden çantasından $5 çıkarıp adama uzatmış.Soru sorma sırası sarışına gelmiş:

-Tepeye 3 ayakla tırmanıp, 4 ayakla aşağıya inen şey nedir?

Adam dakikalarca düşünmüş cevabı bulamamış.Cüzdanından $50 çıkarıp kadına uzatmış.Kadın parayı kibarca alıp çantasına koyarken avukat merakla sormuş:

-Cevap ne?

Kadın tek kelime etmeden çantasını açmış ve $5 çıkarıp adama uzatmış.